In het graafschap Somerset vind je Ynis-Witrin, ‘het eiland van glas’ wat later Glastonbury werd genoemd. Glastonbury is geen gewoon klein Engels stadje. In de hoofdstraat vol esoterische winkeltjes en restaurantjes hangt er een geur van wierook en klinkt de muziek.
Je vindt er healers, paganisten, occultisten, wicca’s, gothics, spiritualisten, artiesten van over de hele wereld die zich hier thuis voelen.
Door zijn magische atmosfeer en aantrekkingskracht is Glastonbury uniek en wie hier ooit geweest is, keert terug. Dat klopt in mijn geval helemaal.
Duizenden jaren geleden was deze streek overspoeld met water. Een zeearm, het huidige kanaal van Bristol, kwam tot aan de voet van de 160 meter hoge heuvel die we nu kennen als de Tor.
Toen de zee zich terugtrok werd het een moerasland met hooggelegen heuvels waarop de prehistorische bewoners zich vestigden. Hier lag Avalon, een eiland waar wereldse en spirituele wetten elkaar kruisten, waar mystieke en aardse realiteiten in elkaar verweven waren. Avalon werd bewoond door druïden en priesteressen. Kinderen werden er naartoe gezonden om ingewijd te worden in de oude mysteriën om druïde of priesteres te worden. Maar met de komst van het christendom vervreemde Avalon echter van de reële wereld en verdween langzaam in zijn bekende mist. Lees ook eens het boek Mist of Avalon door Marion Bradley. Geoffrey of Monmouth verhaalde in zijn Historia Regum Britannia uit 1138, als eerste over het mythische eiland. Avalon was een paradijs waar het altijd lente was, waar niemand ouder werd en waar het land altijd vruchtbaar bleef. Het werd het gezegende eiland genoemd. Tarwe en druiven groeiden er en de groene grasvelden waren bezaaid met appelbomen. De aarde bracht er al deze dingen in grote overvloed voort. Het eiland werd eens bewoond door negen tovenaressen onder leiding van Morgana Le Fay. Ik ben verbonden met deze negen tovenaressen, waarvoor ik ben ingewijd.
Lees ook meer over deze verhalen in de legenden van Koning Arthur.
Tor
Op de Tor heuvel leefde de heer van de onderwereld, Gwyn ap Nudd, tussen de elfen. Hier lag de brug tussen de stoffelijke mensenwereld en de onzichtbare wereld van de elementalen. Boven op de Tor of de heuvel werden in een steenkring de rituelen en ceremoniën gehouden en spiraalsgewijs de heuvel beklimmen was een onderdeel tot de inwijding. Wanneer je de Tor ziet weet je dat je Glastonbury nadert, die je al van kilometers ver boven het landschap ziet uitsteken. Op de top werd ter vervanging van de steenkring in de vroege middeleeuwen een kerk gebouwd en gewijd aan Sint Michaël. Door een aardbeving is enkel de toren overeind blijven staan met veel symbolische voorstellingen. Hier ligt de St. Michaëlslijn, de leylijn en geologische breuklijn.
Glastonbury Tor heeft een magnetische uitstraling waar iedereen telkens weer naar toe getrokken wordt. Het is een dan ook een bijzondere krachtplaats waar verschillende leylijnen kruisen en met een prachtig uitzicht waarop ik het regelmatig het oude Avalon visualiseer.
Chalice Well
Chalice Well, de bron van de kelk is de oudste bekende bron van Engeland en geeft dagelijks niet minder dan 112.000 liter water. Er werd gezegd dat het water de eeuwige jeugd zou geven aan wie er van dronk. De 
stenen in de Chalice Well zijn rood van kleur door de ijzerhoudende grondlagen waardoor het water stroomt. De bronschacht bevindt zich achteraan de tuin en werd afgedekt met een deksel van Engelse eik. Het werd versierd met een smeedijzeren ‘vesica pisces’ een symbool van de twee in elkaar grijpende cirkels is een universeel teken dat de vereniging van hemel en aarde voorstelt, van geest en materie, van het bewuste en onbewuste, van het mannelijke en vrouwelijke principe. Dit is een vredevolle en tot meditatie uitnodigend tuin, een oase van rust tussen de bloemenpracht, oude taxusbomen en meidoorns als heilige bewakers. Dit een prachtige en tijdloze sacrale plaats, met een magische atmosfeer die rust en bezinning uitstraalt wat je zeker bezocht mag hebben. Ik verheug me weer dit jaar er te kunnen zijn.
Ik heb hier opgeschreven waar mijn hart ligt. Er is zoveel te zien en ik kan er zoveel over vertellen.
Ga het zelf maar eens ervaren.
Wat is er nog meer te zien?
Verder zijn er nog te zien: Glastonbury Abbey, met prachtige tuinen en heerlijk om hier doorheen te wandelen. In deze ruïne zijn toch nog een aantal gebouwen in tact, zoals een middeleeuws kloosterkeuken. De ‘Abbot’s kitchen’ van rond de 14de eeuw is bijna volledig intact gebleven. Heel bijzonder. Koning Arthur en Guinevere zouden hier begraven zijn en St. Patrick, de patroonheilige van Ierland, zou hier in 433 aangekomen zijn en abt geweest zijn tot aan zijn dood in 472. In 1320 leefden er 60 monniken en 80 lekenbroeders, totdat Hendrik de VIII zich tegen het katholicisme keerde. In 1539 werd ook de abdij van Glastonbury op bevel van de wrede koning vernield en de abt opgehangen op de Tor terwijl hij op zijn abdij kon neerkijken.
Op de Wearyall Hill staat de heilige doornboom. Volgens de legende zou Jozef van Arimathea in Glastonbury aangekomen zijn met twaalf gezellen, in navolging van Jezus met zijn twaalf apostelen. Hij strandde op het eiland Avalon bij Wearyall Hill en stak vermoeid zijn pelgrimsstaf in de grond en ging rusten. De volgende morgen had de staf wortel geschoten en was uitgegroeid tot een doornboom.
Eigen ervaringen met wat wetenswaardigheden van magisch Engeland en foto’s van Peter.